Ashtu si BE-ja po zhvendoset në mënyrë dramatike drejt së djathtës për sa i përket imigracionit, Britania duket se po dyfishon politikën e saj të migracionit me dyer të hapura, me potencialin që trafiku të devijohet në MB. Polonia shkaktoi valë tronditëse në bllok në ditët e fundit duke pezulluar të drejtën e krijuar prej kohësh për azil nga lëvizja e armatosur në vend nga Bjellorusia.
Kjo do të kishte qenë më pak tronditëse 18 muaj më parë kur partia nacionaliste Ligj dhe Drejtësi ishte në pushtet. Por me qendrën pro-BE dhe djalin me sy blu të Brukselit, Donald Tusk në krye – dhe me kryeministrin e ri polak që në mënyrë efektive i thotë BE-së ta mbushë atë nëse bllokut nuk i pëlqen – masa e Varshavës ishte një granatë dore politike.Megjithatë, fakti që Tusk ndihej mjaft i sigurt për ta bërë këtë flet shumë. Pakti i fundit i BE-së për migracionin – një marrëveshje me të cilën as Hungaria dhe as Polonia nuk do të bien dakord meqë ra fjala – është pjesërisht një përpjekje e ndarjes së barrës për të rregulluar imigracionin e paligjshëm, ndërkohë që pranon dështimet e qasjes “ne mund ta menaxhojmë këtë” të vitit 2015 të ndërmarrë nga kancelarja e atëhershme gjermane, Angela Merkel.Që atëherë, partitë e djathta të forta janë përhapur kërpudha në të gjithë Evropën, Donald Tusk po qëndron për herë të tretë si kandidat presidencial i SHBA-së, Brexit ndodhi, Marine Le Pen është kandidatja kryesore për t’u bërë presidentja e ardhshme franceze, Giorgia Meloni është kryeministre e Italisë , dhe Geert Wilders është në qeverinë në Holandë. Edhe Danimarka e përkëdhelur është thyer keq.
Presidentja e Komisionit Evropian Ursula von der Leyen këtë javë madje i tha komisionerit të saj të imigracionit që të “drejtojë reflektimet mbi zgjidhjet operacionale që do të ndihmojnë në luftimin e migracionit të paligjshëm”, duke përfshirë identifikimin e “vendeve të treta të sigurta të caktuara” dhe “idenë e zhvillimit të qendrave të kthimit jashtë BE”. .
Kjo vjen pasi marrëveshja e Italisë me Shqipërinë, e ngjashme me Ruandën, hyn në fuqi. Edhe pse u raportua se Sir Keir Starmer kishte treguar interes për një marrëveshje të ngjashme për Mbretërinë e Bashkuar, në realitet skema e Ruandës – edhe pse ishte mashtrim – është hedhur poshtë, me pak ose aspak prova se precedenti i emigracionit të lartë i vendosur nga konservatorët. do të ndryshojë në çdo kohë së shpejti.Unë nuk blej ndonjë marrëzi që laburistët i shohin azilkërkuesit dhe të sapoardhurit si votues të ardhshëm, aq sa një politikë e dyerve të hapura është tani pjesë e ADN-së së të dy partive kryesore dhe shihet si një mënyrë e lirë dhe e gëzuar për të. nxisin PBB-në. Edhe pse një program pune si mysafir do të kishte funksionuar më mirë, imigracioni masiv shihet si zgjidhja e lehtë për mungesat e tregut të punës në Britani.Ndërsa laburistët janë zotuar të marrin një kontroll në kalimet me varka të vogla, nuk ngjall besim kur mbi 10,000 njerëz kaluan Kanalin në dy muajt e parë e gjysmë të Laburistëve në detyrë, dhe kur mbi 700 njerëz kaluan vetëm më 21 shtator.
Pyesni veten, çfarë nxitjeje kanë Laburistët për të reduktuar rrënjësisht migrimin e paligjshëm dhe të rregullt? Sigurisht, Reforma në Mbretërinë e Bashkuar po merr frymë në qafë, por – duke pasur parasysh aritmetikën parlamentare, faktin që zgjedhjet e ardhshme janë planifikuar për në vitin 2029 dhe sa prej tyre në bazën laburiste mbështesin emigracionin masiv – a kujdeset vërtet udhëheqja laburiste?
Natyrisht, ndjekja afatgjatë e premtimeve të migracionit nga Laburistët mund të jetë një nxitje e madhe për Nigel Farage dhe këdo që fiton garën e lidershipit konservator. Kemi Badenoch dhe Robert Jenrick konsiderohen të dy si skifterët e imigracionit, me Jenrick që është zotuar të largohet nga Konventa Evropiane për të Drejtat e Njeriut dhe të propozojë një kufi vjetor të migracionit.
Megjithatë, fakti që të dy kandidatët janë të lidhur me qeverinë e fundit konservatore – dhe shkallën e saj rekord të emigracionit – minon disi pozicionet e tyre përkatëse, sado të sinqerta të jenë. Kjo e lë të hapur derën për Farage, Reforma në Mbretërinë e Bashkuar të të cilit kapitalizoi aq shumë në dështimet e konservatorëve për të ulur numrin e imigracionit legal dhe të paligjshëm.Por vëzhgimi më i menjëhershëm ndoshta është se nëse Laburistët në fakt ecin më të butë ndaj imigracionit ndërsa BE-ja kalon në të djathtë (madje edhe ish-negociatori i Brexit-it dhe tani kryeministri francez, Michel Barnier, ka bërë thirrje për një moratorium mbi imigracionin) atëherë numrat në MB. mund të rritet pasi trafiku – si i ligjshëm ashtu edhe i paligjshëm – ridrejtohet nga kontinenti i Evropës.
Ka dy gjëra kryesore që duhen mbajtur parasysh për të gjithë këtë. Qeveria laburiste po kërkon një zgjidhje të shpejtë për problemet e rritjes së Britanisë. Dhe është e dëshpëruar që një komunitet biznesi të kërkojë punëtorë, por me frikë nga rritja e taksave. Pra, cili është basti që të gjitha bisedat e ashpra mbi emigracionin vyshken dhe vdesin? Një ndihmë për Farage dhe ndoshta konservatorët, por cili do të jetë efekti neto në strehimin dhe kohezionin social deri në vitin 2029?
Vetë emigrantët janë të pafajshëm, duke ndjekur në vend të kësaj llojin e interesit vetjak që çdo person me mendje të drejtë do të tregonte nëse do të ndihej se i priste një jetë më e mirë. Por nuk mund të jesh i verbër ndaj asaj që ka të ngjarë të ndodhë nëse laburistët largohen nga Evropa në këtë moment kyç. Një vend tashmë i frikësuar nga numrat e imigracionit mund të jetë gati të shohë që gjërat të rriten me shpejtësi dhe më pas disa.